Өнөөдрийн ОНЦЛОХ КОНТЕНТ сэтгүүлч, яруу найрагч Р.Эмүжингийн сэтгэлийн өчил байлаа. Үр хүүхдээ алсад үдсэн ээж бүхний дуу хоолой сонстох мэт түүний энэхүү нийтлэл цахим ертөнцөд онцлох сэдэв болон түгэж байна.
Миний бодоход би хатуухан ээж. Эсвэл хэнэггүй ч юмуу? Хожмын эр хүнийг гал тогооноос гаргалгүй өсгөхөөс зайлсхийж, хормойгоо тойруулан уяхаас эмээснийх ч байх. Жолоо сунгуу, сэтгэл уужуу, зорилго хол, зогдор өндөр байг гэсэндээ холыг таниулж, алсыг мэдүүлэх гэж хичээдгийнх ч байх.
Том хүүгээ 17 нас хүрэхэд нь томоо үүргэвч үүрүүлээд, тосч авах хүнгүй Нью Йорк руу үдсэн гээд бодохоор үнэндээ л хэцүү. Найман настай бага хүүгээ амралтын өдрүүдээр гадаад паспортыг нь өвөртлүүлээд нагац ахад нь хөтлүүлээд Оросруу үдсэн л хүн дээ. Харин одоо бол "Дэлхий ертөнцийн хаахна явна даа, үр зулзага минь?" гэж үе үе өөртөө үглээд л сууж байна. Ойрын хэдэн өдөр энэ асуулт сэтгэлээр минь жигүүрлэн, тив дэлхий дээгүүр нисэх болов.
Эх хүний сэтгэл үр зулзагынхаа төлөө саранд хүрч, наранд ойртож, бас бөмбөрцөг дэлхийг ч нэгжиж чадах хүчтэй гэдгийг мэдэх болсоор багагүй хугацааг үджээ. Саяхандаа л байрны гадаах тоглоомын талбай, цэцэрлэг сургууль хүртэлх танил зам, хүүгийн орж гардаг хэдэн дэлгүүр, хотын дасал болсон цөөхөн номын сангаас би хүүгээ хайдаг байв. Дараахан нь хот хөдөөг холбосон бартаат зам, холгүй болзсон ангийнхных нь болзоо, зуслан хүртэлх зуурхан зайг хэмжин ээж нь хүүгийнхээ араас чих тавьж, чимээ хүлээдэг байв.
"Хаахна явна, хүү минь, очсон уу?" гэх асуултынхаа хариуг аваад санаа амардагсан. "Наашаа гаравуу, хэзээ ирэх гэж байна?" хэмээсэн асуулт ч бас үргэлж дагаастай. Хариултыг нь авч байж л санаа амарна. Хөвгүүд маань ч өөртөө итгэлтэй, сэтгэлд найдвартай хариулт хэлнэ. Араас нь амиа тавин, адгаж зовдогийг минь мэдсэн юм шиг хэлсэндээ л байна.
Өдгөө бидний туулдаг зам улам л холдож, би хүүгээ эрсэн, санасан, хүлээсэн сэтгэлээ гудамжны булангийн дэлгүүр, ойролцоох сургуулиас илүү алс нисгэх хэрэгтэй болжээ. Хүүгээ гэсэн ээжийн хайраа далай гатлуулан далавчтай мэт хөөргөх шаардлагатай болов.
Дэлхий ертөнцийн хаахна явна даа, үр минь? Хариу нь үе үе, ойр ойрхон ирсээр байгаа ч сэтгэл минь эс ханах юм. Хэд хоноод л дахин энэ асуултаа тавина. "Японоос онгоц шөнийн 4 цагт Улаанбаатар руу нисэх юм байна, гэртээ маргааш л очих нь гэж дүүд хэлээрэй. Сөүлд хэдэн цаг саатаад цаашаа нислээ. Хичээлдээ орсон, номнуудаа сонгосон, эндээ хөөрхөөн тохижчихлоо ээжээ" гэсэн амгалан хариултууд ар араасаа ирнэ.
Гэвч би асуусаар л.... магадгүй ээж хүн бүрийн үрдээ хүргэх, үргэлж хариултыг нь хүлээх үүрдийн асуулт энэ бизээ. Товчхон хэрнээ томоос том хайр, итгэл тээсэн үгс бас л энэ. Үр хүүхэд маань дэлхий ертөнцийн хаанаас ч, хэзээ ч, сайн хийгээд саар алин боловч амьдралаа үүрээд төрсөн гэр, төрөлх нутгаа зориод ирэхэд орон зай нь яг л орхиод гарсан янзаараа байх ёстой гэж би боддог. Тийм ч байлгах гэж хичээдэг. Үнэр нь хүртэл зүрхэнд зүүгдээстэй үрдээ өмчлүүлж чадах хайр минь энэ юм. Учир нь би энэ хорвоогийн үрийнхээ төлөө үхэж чадах олон олон ЭЭЖийн нэг.
Сэтгэгдэл (21)